At the office

De redactie van het Bekende Tijdschrift in Londen bevindt zich in de sjiekste winkelstraat van de stad, naast Dolce&Gabbana en tegenover Gucci. Ondanks de toplocatie bestaat de redactie gewoon uit een lelijk Brits kantoor met kleine mensen erin. Als een echte professional had ik me nauwkeurig voorbereid op mijn eerste werkdag en dus verscheen ik met zorgvuldig geselecteerde outfit, accessoires en nagelkleur op de redactie. Ik had mezelf de moeite kunnen besparen, want behalve de assistent van de assistent van de hoofdredacteur praatte er niemand tegen me. 

Mijn eerste opdracht volgde keurig de lijn van The Devil Wears Prada: ik moest door het bruisende centrum van Londen heen om kaartjes op te halen voor de National Television Awards. Daarna mocht ik de post sorteren. Geen fashionable taakje weet ik, maar stiekem ben ik er dol op. Het opwindendste wat er die dag gebeurde was niet de nieuwe collectie van Chanel of een smakelijke celebrity scheiding, maar de hond van Tatler Magazine die vast was komen te zitten in de draaideur van Vogue House, een paar straten verderop, en er niet meer levend uit was gekomen. 'Poor Tatler Alan', verzuchtte de assistent van de assistent met haar knauwende Amerikaanse accent. 'May God bless his canine soul.'

Het volgende Devil Wears Prada momentje kwam toen ik iemand aan de telefoon had met een vraag over Features en ik deze aan de Features Editor besloot te stellen. Toen ik begon met praten keek ze op - en dwars door me heen. Ineens hoorde ik de stem van Meryl Streep in mijn hoofd: 'Go bore someone else with your...questions.' De assistent van de assistent van de Features Editor haastte zich naar me toe en voerde me geruisloos af. Aan het eind van de dag kreeg ik eindelijk een journalistiek opdracht: 10 vragen over de man en zijn penis.

De tweede dag voelde ik me nog meer in een sociaal isolement, toen ik van een assistent een mail kreeg of ik thee wilde halen voor de hele redactie. Deze assistent zit aan het bureau naast mij. Bovendien was de hoofdredacteur weer terug en aangezien ik met haar assistents assistent aan het bureau naast haar kantoor zit, vind ik het een prestatie dat ook zij dwars door me heen wist te kijken, iedere keer als ze langskwam en een order uitdeelde. 

De derde dag ging het iets beter. Ik moest een lijst samenstellen van feministische celebrities en een dry cappuccino halen voor de hoofdredacteur. 'Love your jumper', kreeg ik als bedankje. Daar was ik blij mee, want hoewel het kantoor tot 25 graden werd opgestookt, was ik stug mijn hippe truien blijven dragen. Maar 's avonds wilde ik toch ook wel weer graag terug naar Amsterdam, waar mensen graag en veel tegen je praten. Of schreeuwen. Ook goed.