Ik bracht een bezoek aan
mijn Bijna Bejaarde Vader. Aangezien hij nu officieel met pensioen is,
verwachtte ik een depressief wrak. Als je van veertig jaar stressen ineens naar
een dagindeling gaat waarin de 24 uren geheel nakend voor je liggen, heb je even
tijd nodig voor je gewend bent aan je nieuwe leven. Dat dacht ik dus verkeerd.
Toen ik de tuin inkwam,
maakte ik bijna rechtsomkeert in de veronderstelling dat ik bij een vreemde het
gazon was opgestapt. De ietwat verwilderde, doch charmante bloementuin had
plaatsgemaakt voor een glanzend gazon, waarachter zich een ordentelijk
ingedeelde moestuin schuilhield. Hoe had dit zo snel kunnen gebeuren met de
tuin waar ik als kind doorheen banjerde, indianententen bouwde en dagenlang
verdwaald raakte, tot we gingen eten?
Mijn Bijna Bejaarde Vader
zat op zijn knieën het gras bij te werken met een nagelschaartje, terwijl zijn
labrador zich koesterde in het aprilzonnetje. Die labrador was nog iets nieuws
van mijn vader. Daar kwam hij vorig jaar ineens mee aanzetten in het kader van
‘mijn kinderen zijn te druk bezig met zichzelf om aandacht aan hun oude vader
te schenken’. Hij doopte zijn hond Biscotte, wat door ons
snel werd verbasterd tot Piskot.
Was Piskot in het begin
nog redelijk gemanierd, door de overdadige verwennerijen van mijn vader werd
het al snel een mormel eerste klas. En dan te bedenken dat hij óns vroeger met
een liniaal corrigeerde als we met onze ellebogen op tafel leunden. Voor zijn
oogappel hield hij de lekkerste hapjes apart en voerde haar vanaf tafel. Elke
hondenkenner had kunnen voorspellen dat dit niet goed zou gaan. En inderdaad, binnen de
kortste keren hapte Piskot naar fietsers en kleine hondjes en draafde vrolijk
weg als mijn vader haar sommeerde te blijven. Uiteindelijk zag hij ook
in dat het zo niet langer kon en deden ze, hond en baas, samen een cursus om
nader tot elkaar te komen. Mijn vader was nu toch met pensioen, dan kon hij
zich fijn aan zulke activiteiten wijden.
Inmiddels was mijn vader
omhooggekreund van het gazon en spreidde zijn armen als in een poging al deze
herbarische schoonheid te omvatten. ‘Enig’, prevelde ik, met een snelle blik op
de zestien kersenbomen die nog ingegraven moesten worden. ‘Ik stoor toch niet?’ ‘Welnee’, sprak mijn
Bijna Bejaarde Vader joviaal. ‘We gaan een blokje om, dan laat ik meteen zien
wat Biscotte allemaal geleerd heeft. Pak lijn, pak lijn!’ Piskot snuffelde
vrolijk om ons heen en stak haar neus in mijn kruis. ‘Pak lijn!’ bleef mijn
vader gebiedend wijzen. Piskot hapte naar de vliegen. Toen mijn vader
uiteindelijk náást de hondenlijn ging staan en bleef roepen, kwam ze op het
idee de lijn te pakken. ‘Knap hè’, glunderde mijn vader en gaf haar als beloning
een snoepje.
Op dat moment had ik
natuurlijk kunnen weten dat ik beter thuis had kunnen blijven, mijn schoenen
uitdoen en een stevige borrel inschenken voor mezelf en mijn vader, als die
terugkeerde van gedane zaken. Maar om te laten zien dat
optimisme een nog niet geheel uitgestorven geestesgesteldheid is, stapte ik al
snel manmoedig naast ze voort. ‘Goed zo Biscotte’, kweelde mijn vader om de vijf minuten. In de polder aangekomen besloot hij een stevig staaltje van zijn animale opvoedkunsten te laten zien. ‘Blijf
Biscotte, blijf!’ hij klemde zich met zijn negentig kilo aan de hond vast en
gooide de bal. Het Piskot stoof er vandoor, mijn vader languit over het wegdek
gesmeerd achterlatend. Met de gang van een drachtige olifant galoppeerde ze
achter de bal aan, kwam slippend tot stilstand en bracht de bal kwispelend
terug. ‘Wat doe je nou’, vroeg ik nijdig toen ik zag hoe het Piskot geliefkoosd
werd en snoepjes kreeg. ‘Ze heeft de bal geapporteerd, dat moet beloond
worden’, sprak mijn vader met een genoegzame uitdrukking op zijn gezicht.
Zwijgend liepen we terug. ‘Als ze nou maar niet ruikt dat hier een eendennest
z….Biscotte!’ De hond dook de dijk af en wierp zich in het riet. ‘Ze luistert
wel goed he’, zei ik. ‘Ja ,nou’, antwoordde mijn Bijna Bejaarde Vader mismoedig
en trok aan de staart van het Piskot.
