Paperwork

Heel charmant natuurlijk, dat alles hier zo heerlijk ouderwets en ontspannen gaat, maar de bureaucratie is een RAMP! Internetbankieren is hier bijvoorbeeld nog niet echt geïntegreerd. Je hebt in de bank automaten staan waar je je rekeningen mee kunt betalen. Toen ik vorig jaar in Swansea woonde, moest ik elke maand met mijn internetrekening naar de bank, waar je het factuurnummer intoetste en vervolgens cash of met je pinpas kon betalen. Ze werken hier zelfs nog met cheques! Volgens mij zijn die in mijn familie voor het laatst gebruikt in 1983, tijdens een legendarische vakantie in Torremolinos.
De laatste weken ben ik in beslag genomen door een oneindige stroom papierwerk. De kamer die ik heb gehuurd, de bankrekening die ik al weken vergeefs probeer te openen, de verschillende werkgevers, het sofinummer - het kost allemaal onnodig veel tijd en papier.

Het begon met de bankrekening. Ik besloot heel 2.0 mijn rekening via internet aan te vragen, maar kreeg alsnog een brief of ik even langs de bank wilde gaan met wat aanvullende documenten. Daarmee was het voordeel van online aanvragen dus meteen verdwenen. Ik vroeg mijn huisbaas om een bewijs dat ik hier werkelijk woonde en wandelde 45 minuten naar de bank in het centrum. Een dame op leeftijd nam alles in en zei dat ze het naar het hoofdkantoor zou faxen. Toen ik na anderhalve week nog niks gehoord had, besloot ik eens langs te gaan. Daar bleek mijn naam niet in het systeem te staan en na wat telefoontjes met het hoofdkantoor werd me medegedeeld dat ze gefaxte documenten niet in behandeling nemen. Veel te modern, alles diende per post verzonden te worden. De originele documenten had ik niet meer, dus ik vroeg mijn huisbaas opnieuw om een bewijs en ging weer langs de bank, maar dit keer was een handgeschreven bewijs niet goed genoeg en moest ik iets dat aan mij geadresseerd was, zoals een bankafschrift. 'Een bankafschrift?', vroeg ik de medewerker op licht ironische toon. Tja, hij begreep dat dat nu misschien een beetje moeilijk was, aangezien mijn rekening nog niet geactiveerd was. En hoe het kon dat twee weken geleden alles klakkeloos geaccepteerd werd (en gefaxt!) wist hij ook niet.

Toen de baan. Daar heb ik eigenlijk niet over te klagen, want het is in het centrum, de manager is niet onaantrekkelijk en naar Engelse begrippen is het best mooi aangekleed, maar hier had ik dus een National Insurance Number nodig. Dat kon niet via internet worden aangevraagd, maar alleen per telefoon op maandag en dinsdag tussen 2 en 3 voor zoveel pond per belminuut, terwijl je het grootste gedeelte van de tijd in de wacht stond. Eerst kon ik alleen langskomen bij het Jobcentre in Slough, 40 mijl hier vandaan, maar toen was er toch na twee weken ruimte hier in Oxford. 'Kan het niet eerder? Het duurt niet lang en ik wil zo snel mogelijk aan het werk', zeurde ik. 'Je bent heel ondankbaar', kreeg ik te horen, 'er zijn mensen die maanden moeten wachten.' Zodoende wachtte ik braaf mijn afspraak af, moest bij het Jobcentre twee keer door de beveiliging en allerlei ongewenste vragen beantwoorden ('bent u ongetrouwd? heeft u daar nog wat aan toe te voegen?' 'ha! wilt u de lange of de korte versie?') en toen kreeg ik een uitdraai dat mijn aanvraag in behandeling was genomen. Die brief moest ik bij de Niet Onaantrekkelijke Manager inleveren, hoewel ik later te horen kreeg dat zo'n brief nu nèt geschikt was voor mijn rekeningaanvraag bij de bank.

Het enige wat ik wel leuk vind aan die ouderwetse rompslomp, is mijn huur betalen. Daarvoor heb ik een speciaal pasje, waarmee ik elke week naar het postkantoor ga, aan het loket overhandig en waar mijn ter plekke betaalde huur op wordt gezet. Daarna worden twee bonnetjes uitgeraaid, die allebei in mijn speciale huurenvelop gaan. Wat een technisch wonder!